De kamer baadde in gouden licht, gefilterd door de zware fluwelen gordijnen. De vleugel schitterde onder de kroonluchter, maar vanavond kon ik me niet concentreren op de noten. Niet met hem zo dicht bij me.

Maestro Darnel. Vijfendertig jaar oud, lange, elegante handen, de bouw van een aristocraat en grijze ogen die recht in mijn ziel leken te kijken... en in mijn meest verboden gedachten.

"Dat is de derde keer dat je deze passage fout hebt," mompelde hij, zijn stem zo warm als oude cognac. "Je dwingt me om je te straffen."

Mijn hart ging tekeer. "Het... Het spijt me, Maestro."

Een stilte. Toen legde hij met een langzaam gebaar de partituur op de piano en trok me naar zich toe. "Ga liggen."

Zijn dijen waren stevig onder mijn buik toen hij me tegen zich aandrukte, mijn heupen opgetrokken, mijn zijden short uitglijdend om de kanten string eronder te onthullen.

"Dertig slagen," kondigde hij aan, terwijl hij mijn blote huid met bedrieglijke zachtheid streelde. "En je zult elke keer hardop tellen."

De eerste klap klonk, scherp, precies. "Eén!" Ik hijgde, meer verbaasd dan echt gekwetst.

De tweede, luider, deed mijn vlees blozen. "Twee!"

Naarmate de straf vorderde, veranderde er iets. Haar ademhaling werd zwaarder. Mijn gekreun kreeg een andere toon. En toen ik achterom durfde te kijken, zag ik zijn erectie zijn linnen broek vervormen.

"Eenentwintig," hijgde ik, wangen in brand, seks doorweekt.

Plotseling vervingen zijn vingers de billenkoek en kropen onder mijn slipje. "Dat vind je lekker, hè, mijn ongehoorzame leerling?"

Ik kon niet antwoorden - zijn hand sloot zich op de achterkant van mijn nek terwijl de andere mijn natheid met virtuoze expertise verkende. De piano weergalmde toen hij me omdraaide om in een dissonant akkoord op de toetsen te gaan zitten, zijn kus slikte mijn kreten in toen hij me eindelijk penetreerde.