Een Alpha die leeft van routine van 9 tot 5 in een button-down, nek stijf van de spanning, ogen gericht op schermen en deadlines. Maar het echte deel van mij laat zich pas zien als ik uitgeklokt ben. Dan ga ik hard aan de slag in de sportschool. Stalen stangen, rubberen matten, de scherpe brand van melkzuur in mijn dijen. Het zweet begint langzaam, stroomt dan over mijn rug, tussen mijn schouderbladen, sijpelt in mijn kleren tot ze aan elk putje en lijntje van mijn lichaam vastkleven. En ja, ik wissel niet altijd alles uit na afloop. De tijd dringt. Soms omhelzen die sokken die ik om 7 uur 's ochtends heb aangetrokken om 22 uur, nadat ik een uur lang op het veld heb gevoetbald, nog steeds mijn voeten. Ze zijn doorweekt en ruw aan de randen en dragen het gewicht van mijn hele dag. Ze ruiken naar muskus. Niet alleen zweet, maar iets rauws... iets persoonlijks. Alsof ze een deel van mij hebben geabsorbeerd. Ik weet hoe dat klinkt. Ik weet dat sommige mensen zich ervan zouden afkeren. Maar er is iets aan dat eerlijk aanvoelt. Ongefilterd. Elke lange dag, elke kilometer die ik heb gelopen, elke druppel die ik heb uitgestort, blijft hangen in de stof. En als iemand anders het merkt? Die geur opvangt, die warmte, die zware, gebruikte aanwezigheid? Dan ruiken ze misschien niet alleen sokken. Misschien vangen ze een glimp op van wie ik werkelijk ben.